Początek
Historia Pałacu Prymasowskiego, w którym dziś mieści się Hotel Bellotto, jest burzliwa, pełna wzlotów i upadków. Jego budowę rozpoczęto pod koniec XVI wieku z inicjatywy biskupa płockiego Wojciecha Baranowskiego. Gdy biskup został prymasem, Pałac przekazał kapitule gnieźnieńskiej – w roku 1610. Niestety, w latach najazdu szwedzkiego 1655-1660 Pałac uległ zniszczeniu. Odbudową zajął się mający skłonność do barokowego klasycyzmu Józef Fontana. Jednak już w 1704 budynek po raz kolejny został spustoszony przez Sasów, Wołochów i Kozaków. Ze zniszczeń odbudował go prymas Stanisław Szembek.
XVIII wiek
Do roku 1795 wnętrza Pałacu pełniły funkcję mieszkań prymasów. W tym czasie był on kilkakrotnie rozbudowywany. Pod koniec XVII wieku rozbudową zajął się Tylman z Gameren. Natomiast w pierwszej połowie XVIII wieku Pałac przebudowano w stylu rokokowym na rezydencję prymasa Adama Ignacego Komorowskiego.
Kolejną generalną przebudowę Pałacu podjął w latach 1777-1783 Antoni Kazimierz Ostrowski. Architektem za nią odpowiedzialnym początkowo był Efraim Szreger, ukończył ją jednak Michał Jerzy Poniatowski w stylu klasycystycznym. Korpus główny został wówczas wzbogacony o skrzydła boczne z pawilonami, ryzalit korpusu zyskał zaś czterokolumnowe portyki. Architektami wnętrz Pałacu byli Jan Chrystian Kamsetzer i Szymon Bogumił Zug.
XX w.
W XVIII wieku w Pałacu mieściła się m.in. Kamera Warszawska, Rejencja Pruska, Zarząd Warszawskiego Policmajstra, Komisja Rządowa Wojny, Szkoła Junkrów. Podczas dwudziestolecia międzywojennego zadomowiło się w nim Ministerstwo Rolnictwa i Reform Rolnych.
Pałac Prymasowski przez wieki wrósł w krajobraz Warszawy. Zniszczony podczas kampanii wrześniowej w 1939 roku, został odbudowany po wojnie. Przez wiele lat był oddziałem urzędu stanu cywilnego i udzielano w nim ślubów.